Typowe problemy fasad ścian osłonowych

Jeśli chodzi o konstrukcję ściany osłonowej oraz fakt, że łączy w sobie wiele różnorodnych materiałów, jest połączona z główną konstrukcją budynku o znacznie większych gabarytach niż ona sama, wytrzymuje wszystkie obciążenia, na które jest narażona i przenosi je na główne konstrukcje nośne oraz że jest w stanie wytrzymać naprężenia i przemieszczenia głównej konstrukcji nośnej, jasne jest, że istnieje wiele problemów i potencjalnych rodzajów uszkodzeń charakterystycznych dla ścian osłonowych w zastosowaniach. W praktyce najczęstszymi uszkodzeniami i problemami są: przenikanie wody na skutek nieodpowiedniego uszczelnienia, kondensacja i zamglenie na skutek niewłaściwie zaprojektowanych mostków termicznych, nadmierny hałas na skutek nieodpowiedniej izolacji akustycznej, odblaski na skutek nieodpowiedniej kontroli światła, stłuczenie szkła na skutek nieodpowiedniego doboru, uderzenia o niskim oporze, w wyniku niezsynchronizowanego przemieszczenia konstrukcji głównej i elewacji, zawalenia się części elewacji na skutek nieodpowiednich połączeń lub na skutek uszkodzenia części ściany osłonowej, korozji na skutek nieodpowiedniego zabezpieczenia itp. Oprócz tego dokładnych i łatwo wykrywalnych problemów, należy zwrócić uwagę na pewne aspekty związane z przyczynami powstania wspomnianych wcześniej uszkodzeń, przy projektowaniu i budowie ścian osłonowych oraz na współdziałaniu głównej konstrukcji nośnej i elewacji. Szczególnie pojawienie się ram ciągliwych, szkieletowych spowodowało wzrost przemieszczeń i przemieszczeń konstrukcji i jej elementów w porównaniu do znanych dotychczas nośnych systemów murowych. Przemieszczenia charakterystyczne dla ścian osłonowych można podzielić na trzy grupy: przemieszczenia pionowe, przemieszczenia boczne w płaszczyźnie ściany elewacyjnej oraz przemieszczenia boczne prostopadłe do ściany elewacyjnej. We współczesnych budynkach ze ścianami osłonowymi, w których zwiększa się rozpiętość elementów nośnych, konsekwencją jest znaczny wzrost ugięć, które musi przenosić konstrukcja elewacji. Maksymalne wartości dopuszczalnych ugięcia przęseł są podane w wielu przepisach, a wartości zalecane są podobne. Kiedy ściana osłonowa nie jest w stanie wytrzymać przemieszczeń głównej konstrukcji, integralność fasady jest zagrożona. Uszkodzenia mogą mieć różną formę i stopień, od uszkodzeń czysto estetycznych po pękanie szkła i uszkodzenia elementów nośnych elewacji i ich połączeń. Ze względu na przemieszczenia boczne spowodowane siłami poziomymi, płyty wypełniające często zderzają się, szczególnie w narożach budynków, i ulegają uszkodzeniu, w wyniku czego narożniki płyt wypełniających odrywają się, pękają lub całkowicie się zapadają. Należy nadmienić, że w przypadku szklanych ścian osłonowych najczęściej stosowanym materiałem wypełniającym jest szkło, które jest kruche i dlatego nie jest w stanie wytrzymać dużych ugięć jako główna konstrukcja nośna oraz tam, gdzie awaria następuje nagle. Szczególnie narażone na takie przemieszczenia są narożniki budynku, w których łączone jest szkło bez ramy nośnej. Z tych powodów, jeśli przemieszczenia podstawowego układu nośnego budynku nie są zharmonizowane z przemieszczeniami, jakie może wytrzymać ściana osłonowa, dochodzi do uszkodzeń. Dlatego już na etapie projektowania, gdy znane są przemieszczenia głównego układu nośnego budynku, kolejnym krokiem powinna być analiza ściany osłonowej pod kątem wszelkich oddziaływań, na jakie jest ona narażona.